Voetbal, Vuvuzela's, beach en braai

Hallo allemaal!

Terwijl er op dit moment twee van mijn huisgenootjes zijn geveld door buikkrampen voel ik me nog zo gezond als een vis, afkloppen natuurlijk. Maar het gaat hier echt heel lekker, de groep van 7 die we nu vormen in het huis is hartstikke gezellig, en ik denk dat we daar best blij mee mogen zijn.

Nou, eens even kijken, ik ga de afgelopen week weer even voor jullie samenvatten. De dagen zijn nu wat meer gestructureerd, ik geef mijn lesjes aan Phila tot twee uur 's middags, dan komen een voor een de kinderen thuis van school en helpen we ze nog een uurtje met hun huiswerk. Overdag zijn er trouwens nog steeds een stuk of vijf kinderen thuis, omdat er voor hen geen plek is op een van de scholen in de buurt. 1 van de vijf is vorig jaar ook al niet naar school geweest omdat er geen plek was, logisch dus dat sommige kinderen een achterstand oplopen. Maandag was het best weer moeilijk om 'aan het werk' te gaan na zo'n heerlijk weekend, maar gelukkig had Phila eindelijk haar plus sommen door, dus dat was in ieder geval iets. Dat de dagen gestructureerd zijn betekend niet dat ze saai zijn of dat ik het gevoel heb dat de sleur er in komt of zoiets. Ik voel me ook gewoon hartstikke thuis in het weeshuis, toen ik de kinderen vertelde dat ik nog drie weken bij hen ben zei een van de jongetjes tegen mij dat ik die drie weken dan wel bij hen in het weeshuis kan komen slapen. Toen ik hem vroeg waar ik dan kon slapen moest hij even nadenken, maar ik mocht dan wel in de meisjeskamer slapen.
Dinsdag weer een 'normale' dag, heel erg heet, ik denk zo'n 30 graden. Dinsdagavond zijn we met z'n allen naar Barney's vertrokken om er weer een onvergetelijke karaoke avond van te maken, en dat is het geworden. Ik heb mijn stem opgewarmd samen met Kirsten, we zongen 'Think' van Aretha. Later op de avond heb ik met de eigen echte Amerikaan from New York, Dylan, 'Empire State of Mind' van Jay-Z (Dylan) en Alicia Keys (Ik) gezongen. Helemaal te gek. De avond weer afgesloten in Captains en toen op huis aan.
Woensdag ook een prima dag in het weeshuis. Op donderdag is mama Gladys met de vijf kinderen die nog niet naar school gaan, over wie ik net vertelde, naar het Department of Education gegaan. Alle vijf waren ze mooi aangekleed, de schoentjes van hun schooluniformen aan hun voetjes, en op naar het Departement. Mama Gladys hoopte dat als de medewerkers van het departement de kinderen 'in het echt' zouden zien, ze misschien zouden inzien hoe belangrijk het is dat er een plek voor hen gevonden wordt op een school. Ik denk dat ze uiteindelijk van 09:00 uur 's ochtends tot 14:00 uur 's middags weg zijn geweest. Blijkbaar zijn ze maar heel eventjes bij het departement geweest, daar hebben ze Mama Gladys een nummer gegeven van een bepaalde instantie met de instructies dat ze dat nummer maar moesten bellen omdat zij niks konden doen. Nergens in de buurt was plek op een school voor de kinderen. Uiteindelijk is het met wat rondbellen gelukt een school te vinden waar plek was voor alle vijf de kinderen, een privé school, dat wel. Een privé school kost nog meer dan een normale school, en het schoolgeld van die normale school alleen al is moeilijk op te brengen door Mama Gladys. Maargoed, de tijd dringt en de kinderen moeten gewoon naar school. Mama Gladys moet nu weer gaan fundraisen om al het geld bij elkaar te krijgen. Weer zo'n verschil met Holland waar het lijkt alsof voor alles een regeltje en oplossing is, hier is dat niet zo en daar doe je weinig aan. Maar het geeft je wel een machteloos gevoel.

En dan ta ta ta tammmm, donderdagavond, voetbalavond. The African Cup oooof Nations! Vanaf twaalf uur 's middags hoorden we al de sound check in het stadion en toen we 's middags van het weeshuis naar huis reden, kwamen we langs de Ghanese spelers bus, inclusief spelers. Thuis even snel wat gegeten en gedronken (maar echt heel snel), even omgekleed, zonnebrand op en gaan met die banaan. Eenmaal bij het stadion aangekomen mengden wij ons al gauw met de Ghanese supporters. In het half uurtje dat we voor het stadion hebben staan wachten tot we naar binnen konden zijn er aardig wat Ghanezen met ons op de foto gegaan, white people again you know. Ook zijn Dick, Kirsten en ik live op de Ghanese televisie geweest, er werd ons gevraagd welk team we kwamen supporten en waarom. Ik ben nu dus bekend in Ghana, je moet ergens beginnen toch? Toen we het stadion betraden was ik best onder de indruk, het is groot, maar toch heeft het iets heel gezelligs, het stadion zat niet eens vol (was meer leeg dan vol). Maar misschien komt het omdat de tribunes niet helemaal tot in de nok lopen, en je vrij dicht op het veld zit. En natuurlijk door alle geweldige supporters, tijdens de wedstrijd hoor je aan 1 stuk door een beat, er wordt gezongen en gedanst. Iedereen praat ook met elkaar, of je nu voor Ghana, Mali, Congo of Niger bent. Nou dat was dus een super avond (zie foto's).
Vrijdag was het Kirsten's verjaardag, helaas voelde ze zich niet lekker en bleef ze ook thuis van het werken in de Township. 's Middags hebben we haar nog wel verrast met een leuk taartje met kaarsjes en gezongen voor haar. Ze heeft zelfs nog een echte (heerlijke!) Nederlandse appeltaart gebakken voor ons. 's Avonds in plaats van uit eten een filmavondje gehouden met Kirsten gezellig bij ons op de bank.

Zaterdag was een erg interessante dag. Het voelde een beetje als een uitje met de middelbare school (haha). Dick, Dylan, Claudia, Debra en ik hebben een Township Tour gehad in de New Brighton township hier in Port Elizabeth. 's Ochtends werden we opgehaald met een busje waar nog wat mensen in zaten die meededen aan de tour. New Brighton is de oudste Township in Port Elizabeth, volgens mij in 1902 ontstaan. Er is nog een Township in PE, de Walmer Township, degene waar Dick, Dylan en Kirsten werken, maar die ligt iets verder af van de New Brighton Township. De Walmer Township was bedoeld als een soort suburb van PE, maar dat is het nooit geworden. We zijn door een hele aardige mevrouw, volgens mij Gogo genaamd (sommige namen…), rondgeleid. Ze vertelde ons over de Township. En later toen we binnen in het Red Location Museum (in de Township) waren vertelde ze over de rol die de Apartheid gespeeld heeft in de Township en in Port Elizabeth. Dit was in een woord indrukwekkend. Er is zoveel te lezen en te zien en te horen, maar de aardige mevrouw heeft haar best gedaan om aan alles aandacht te besteden en over alles wat te vertellen. Ik vond het vooral heel indrukwekkend om te leren over de Langa Massacre. Dit is een bloedbad dat heeft plaatsgevonden in Uitenhage,15 kilometer van Port Elizabeth af. De politie heeft toen het vuur geopend op een stoet (zwarte) mensen die op weg waren naar een begrafenis. In de handen van de dode mannen en vrouwen stopten de politie stenen zodat de ze als reden voor het openen van het vuur konden geven dat ze werden bekogeld met stenen door de mensen in de begrafenis stoet. Om hierover te horen, te lezen en te zien doet wel wat met je. Ik vond het wel mooi dat Gogo, de aardige mevrouw, heel erg benadrukte dat iedereen gelijk is nu en dat het Zuid Afrika gelukt is een einde aan de Apartheid te maken. En ook dat het in die tijd niet zo was dat elke zwarte persoon witte personen 'haatte' en omgekeerd. Maar het was een vreselijke tijd, waar nog maar zo kort geleden een einde aan is gekomen. Na het museum zijn we langs een plaatselijk radio station gegaan, waar Dick nog een paar mooie woorden heeft gesproken in de radiomicrofoon. "Hi I am Dick, yes that's my real name, I'm sorry. Haha", daar kwam het ongeveer op neer, en natuurlijk dat Zuid Afrika een geweldig land is. Toen door naar de plek waar de geplande braai plaats ging vinden. We kozen voor kip en steak op de braai, en er was genoeg, dat was meteen duidelijk. Dick en Sandile hebben het vlees gebakken, want braai of barbecue, vlees bakken blijft toch een soort mannending. Vond ik niet erg want je bakte zelf ongeveer mee boven dat rooster. Toen het leukste; ETEN! Het was, niet gelogen, heerlijk. Waar een Hollandse barbecue bestaat uit sla, brood en allerlei sauzen, bestaat een braai hier gewoon uit puur vlees. Maar wel heerlijk vlees. Ik heb mezelf tegoed gedaan aan meerdere kippenpootjes. We hebben nog gezellig zitten uitbuiken, en lekker gepraat over van alles en nog wat. Om half vijf werden we met het busje weer afgezet bij onze Spar, ik heb pas uren later weer wat gegeten, en dan geen vlees want dat had ik even genoeg gehad.
Vandaag, zondag, heerlijk op het strand hier in PE gelegen. De wind waaide hard, het zand vloog je letterlijk om de oren. Maar de zee, de zee was geweldig. Lekker warm en niet van die hele hoge golven, dus het was heerlijk ronddobberen en een beetje overgooien met de bal. Daarna ben ik snel naar huis gekomen om mijn verslag af te typen zodat ik jullie weer op de hoogte kan brengen van alles wat ik hier meemaak.

We hebben trouwens ook alweer kaartjes gekocht voor de volgende voetbalwedstrijd hier in het stadion in PE, aankomende zaterdag. We hopen met z'n allen heel hard dat Zuid Afrika tweede eindigt in het toernooi, zodat ze die zaterdag hier in PE spelen. Ik kan me al voorstellen hoe geweldig de sfeer dan in het stadion is. Ik kijk ernaar uit.
Vanavond gaan we alsnog uit eten voor Kirsten's verjaardag en omdat het Debra's laatste avond is, zij reist nog drie weken rond hier in Zuid Afrika om in Johannesburg het vliegtuig terug naar Engeland te pakken. Ik zal haar best wel missen, wij waren samen de eerste twee vrijwilligers in het huis, en we hebben natuurlijk samen in het weeshuis gewerkt wat ook super leuk was en altijd goed is gegaan. Maarja, vanavond dus nog een gezellig avondje, en dan morgen weer naar alle lieve mensen in het weeshuis.

Het gaat hier geweldig, ik kijk uit naar het vieren van mijn verjaardag met alle lieve mensen die ik hier heb ontmoet.

Een dikke dikke kus en baie groetjes vanuit het heerlijke Zuid Afrika, xxxx!