Mijn eerste verslag
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
12 Januari 2013 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Halihalloo
Werkweek 1 in het weeshuis zit er op. Ik heb eerder niet de tijd gehad om iets te typen, want ik kwam elke dag uitgeput thuis maar nu het weekend is, is er eindelijk wat tijd!
Ik weet niet echt waar ik moet beginnen met 'vertellen' dus ik begin maar gewoon bij het begin.
Ik haat vliegtuigen. Daar ben ik achter gekomen tijdens mijn reis hiernaartoe. 13 uur in een vliegtuig zitten is niet iets wat je voor je lol doet. Toen ik zondag 6 januari om kwart voor tien 's ochtends het vliegtuig uit strompelde in Johannesburg kon je me wegdragen. Maar helaas was er niemand om me te dragen en moest ik gewoon lopen. Op Johannesburg Airport maakte ik voor het eerst kennis met de relaxte Zuid Afrikaanse cultuur. Het krijgen van een stempel in mijn paspoort kostte me een half uur, toen door naar de bagageband, bagage claimen (+15 minuten) en daarna door naar de incheckbalie om de hele boel opnieuw ingecheckt te krijgen voor mijn vlucht naar Port Elizabeth. Na een minuut of 10 (20? 30?!) in een rij te hebben gestaan waar geen beweging in zat en het 2 minuten voor tien over elf was (sommigen noemen dat 8 over elf) wist ik dat ik mijn vlucht ging missen. Maar het kon me niet heel veel schelen want de gedachte om vrijwillig een volgend vliegtuig in te stappen maakte me ziek (maar echt ziek, van kotsen enzo). Een aardige meneer van British Airways reserveerde een raamplek op de volgende vlucht naar Port Elizabeth voor me en toen kon ik gelukkig instorten voor een paar uurtjes.
Om kwart over vijf 's middags was ik eindelijk in Port Elizabeth en maakte ik kennis met Sonja, de vrijwilligers coördinator. 's Avonds is Debra er nog bijgekomen, tot donderdag waren wij de enige twee vrijwilligers in het huis en op donderdag is Dick erbij gekomen. Het huis waar ik samen met de vrijwilligers woon ligt in een mooi deel van de stad, Humewood, dichtbij het strand. Het is een lekker ruim huis met een ruime woonkamer, ik heb een leuk kamertje voor mezelf. Ik sliep heerlijk die nacht... (geen grap).
Maandag. De eerste dag in het weeshuis. Het weeshuis ligt letterlijk naast het Nelson Mandela Stadium (dat zag je gek genoeg niet op de tv beelden..). In het huis wonen 30 kinderen, waarvan er 1 in 'daycare' zit, die slaapt er dus niet. Ik denk dat er ongeveer 15 tot 20 kinderen in de leeftijdsgroep van 2 tot en met 9 jaar zitten. De rest is 11 tot en met 21. Mama Gladys, de oprichter van het weeshuis, heette ons (Debra werkt samen met mij in het weeshuis) welkom. Ongelofelijk hoe rustig deze vrouw is als je met haar praat, terwijl er overal in het huis geluid en gehuil klinkt. Er zijn drie care givers die voor de kinderen zorgen, verder is er Zaza, de thuisschool lerares die meehelpt en de zus van mama Gladys die er af en toe is in drukke tijden. Alle kinderen zijn nu nog thuis, ze hebben zomervakantie en beginnen aankomende woensdag aan een nieuw schooljaar. Wat we de afgelopen week hebben gedaan is vooral helpen waar het nodig was: er moet was gedaan worden van 30 mensen, er moet gekookt worden voor 30 mensen, afgewassen etc. etc. En natuurlijk lekker gespeeld met de kinderen, dinsdag zijn we naar een meer aan de andere kant van het stadium geweest om de kinderen de kans te geven een beetje rond te rennen, want het speelplaatsje wat bij het huis hoort is erg klein.
Het is leuk dat de kinderen voor nu nog even thuis zijn, dan hebben we ze een keer allemaal bij elkaar gezien en krijgen we de kans om sommige van hun (onmogelijke) namen te leren. Met de jonge kinderen is het makkelijk om contact te maken, hun moedertaal is Xhosa maar ze proberen zo goed mogelijk Engels tegen ons te praten. De meisjes vinden het haar van Debra en mij vooral heel erg interessant, en willen het in de lelijkste kapsels vlechten/knopen/trekken. Daar ben ik nu wel klaar mee, en dat weten ze ook. Met de oudere kinderen is het moeilijker contact te krijgen, logisch, maar dat werd in de loop van de week wel makkelijker. Volgende week woensdag (begin van het nieuwe schooljaar) gaan Debra en ik helpen bij de thuis scholing van twee meisjes in het huis, maar meer daarover in mijn volgende verslag.
Het is nu heerlijk weekend. Vandaag was het helaas nogal bewolkt en vielen onze plannen om lekker aan het strand te liggen in het water. Maar het weerbericht zegt dat het morgen een zonnige dag wordt, dus de plannen zijn naar morgen verplaatst. In plaats daarvan zijn we de stad gaan verkennen, van de Boardwalk (een Disneyland-achtig dorpje/ winkelcentrum, heel Amerikaans) zijn we naar 'het centrum' van de stad gelopen waar we denk ik (ik weet het wel zeker) de enige drie 'witte mensen' waren. We kwamen in het centrum langs een live optreden van ene Andile B (erg bekend in Zuid Afrika). Na een tijdje kwam hij op ons af, dat vond ik heel raar want we vielen volgens mij totaal niet op (ha ha).
We zijn terug naar ons huis gekomen met een taxi, dat is hier een busje waar je instapt en met nog een stuk of vier mensen inzit en dan ongeveer wordt afgezet waar je moet zijn. En dat dan voor tachtig cent of 1 euro. Prima dus.
Verder zijn we aan het kijken of we tickets kunnen krijgen voor een van de voetbalwedstrijden van de Africa Cup hier in het Nelson Mandela Stadium volgende week zondag, zou super leuk zijn. Moet nog wel een paar vuvuzela's aanschaffen.
Gaat goed hier dus, volgende week zal ik weer proberen wat te schrijven.
Dikke kus vanuit PE!
Werkweek 1 in het weeshuis zit er op. Ik heb eerder niet de tijd gehad om iets te typen, want ik kwam elke dag uitgeput thuis maar nu het weekend is, is er eindelijk wat tijd!
Ik weet niet echt waar ik moet beginnen met 'vertellen' dus ik begin maar gewoon bij het begin.
Ik haat vliegtuigen. Daar ben ik achter gekomen tijdens mijn reis hiernaartoe. 13 uur in een vliegtuig zitten is niet iets wat je voor je lol doet. Toen ik zondag 6 januari om kwart voor tien 's ochtends het vliegtuig uit strompelde in Johannesburg kon je me wegdragen. Maar helaas was er niemand om me te dragen en moest ik gewoon lopen. Op Johannesburg Airport maakte ik voor het eerst kennis met de relaxte Zuid Afrikaanse cultuur. Het krijgen van een stempel in mijn paspoort kostte me een half uur, toen door naar de bagageband, bagage claimen (+15 minuten) en daarna door naar de incheckbalie om de hele boel opnieuw ingecheckt te krijgen voor mijn vlucht naar Port Elizabeth. Na een minuut of 10 (20? 30?!) in een rij te hebben gestaan waar geen beweging in zat en het 2 minuten voor tien over elf was (sommigen noemen dat 8 over elf) wist ik dat ik mijn vlucht ging missen. Maar het kon me niet heel veel schelen want de gedachte om vrijwillig een volgend vliegtuig in te stappen maakte me ziek (maar echt ziek, van kotsen enzo). Een aardige meneer van British Airways reserveerde een raamplek op de volgende vlucht naar Port Elizabeth voor me en toen kon ik gelukkig instorten voor een paar uurtjes.
Om kwart over vijf 's middags was ik eindelijk in Port Elizabeth en maakte ik kennis met Sonja, de vrijwilligers coördinator. 's Avonds is Debra er nog bijgekomen, tot donderdag waren wij de enige twee vrijwilligers in het huis en op donderdag is Dick erbij gekomen. Het huis waar ik samen met de vrijwilligers woon ligt in een mooi deel van de stad, Humewood, dichtbij het strand. Het is een lekker ruim huis met een ruime woonkamer, ik heb een leuk kamertje voor mezelf. Ik sliep heerlijk die nacht... (geen grap).
Maandag. De eerste dag in het weeshuis. Het weeshuis ligt letterlijk naast het Nelson Mandela Stadium (dat zag je gek genoeg niet op de tv beelden..). In het huis wonen 30 kinderen, waarvan er 1 in 'daycare' zit, die slaapt er dus niet. Ik denk dat er ongeveer 15 tot 20 kinderen in de leeftijdsgroep van 2 tot en met 9 jaar zitten. De rest is 11 tot en met 21. Mama Gladys, de oprichter van het weeshuis, heette ons (Debra werkt samen met mij in het weeshuis) welkom. Ongelofelijk hoe rustig deze vrouw is als je met haar praat, terwijl er overal in het huis geluid en gehuil klinkt. Er zijn drie care givers die voor de kinderen zorgen, verder is er Zaza, de thuisschool lerares die meehelpt en de zus van mama Gladys die er af en toe is in drukke tijden. Alle kinderen zijn nu nog thuis, ze hebben zomervakantie en beginnen aankomende woensdag aan een nieuw schooljaar. Wat we de afgelopen week hebben gedaan is vooral helpen waar het nodig was: er moet was gedaan worden van 30 mensen, er moet gekookt worden voor 30 mensen, afgewassen etc. etc. En natuurlijk lekker gespeeld met de kinderen, dinsdag zijn we naar een meer aan de andere kant van het stadium geweest om de kinderen de kans te geven een beetje rond te rennen, want het speelplaatsje wat bij het huis hoort is erg klein.
Het is leuk dat de kinderen voor nu nog even thuis zijn, dan hebben we ze een keer allemaal bij elkaar gezien en krijgen we de kans om sommige van hun (onmogelijke) namen te leren. Met de jonge kinderen is het makkelijk om contact te maken, hun moedertaal is Xhosa maar ze proberen zo goed mogelijk Engels tegen ons te praten. De meisjes vinden het haar van Debra en mij vooral heel erg interessant, en willen het in de lelijkste kapsels vlechten/knopen/trekken. Daar ben ik nu wel klaar mee, en dat weten ze ook. Met de oudere kinderen is het moeilijker contact te krijgen, logisch, maar dat werd in de loop van de week wel makkelijker. Volgende week woensdag (begin van het nieuwe schooljaar) gaan Debra en ik helpen bij de thuis scholing van twee meisjes in het huis, maar meer daarover in mijn volgende verslag.
Het is nu heerlijk weekend. Vandaag was het helaas nogal bewolkt en vielen onze plannen om lekker aan het strand te liggen in het water. Maar het weerbericht zegt dat het morgen een zonnige dag wordt, dus de plannen zijn naar morgen verplaatst. In plaats daarvan zijn we de stad gaan verkennen, van de Boardwalk (een Disneyland-achtig dorpje/ winkelcentrum, heel Amerikaans) zijn we naar 'het centrum' van de stad gelopen waar we denk ik (ik weet het wel zeker) de enige drie 'witte mensen' waren. We kwamen in het centrum langs een live optreden van ene Andile B (erg bekend in Zuid Afrika). Na een tijdje kwam hij op ons af, dat vond ik heel raar want we vielen volgens mij totaal niet op (ha ha).
We zijn terug naar ons huis gekomen met een taxi, dat is hier een busje waar je instapt en met nog een stuk of vier mensen inzit en dan ongeveer wordt afgezet waar je moet zijn. En dat dan voor tachtig cent of 1 euro. Prima dus.
Verder zijn we aan het kijken of we tickets kunnen krijgen voor een van de voetbalwedstrijden van de Africa Cup hier in het Nelson Mandela Stadium volgende week zondag, zou super leuk zijn. Moet nog wel een paar vuvuzela's aanschaffen.
Gaat goed hier dus, volgende week zal ik weer proberen wat te schrijven.
Dikke kus vanuit PE!
-
12 Januari 2013 - 17:13
Louise:
Hoi nichtje,
Wat een leuk 1 ste verslag. Ik kan me voorstellen dat je overspoeld wordt met heel veel nieuwe indrukken, dus geniet maar van je weekend. We kijken uit naar je volgende bericht.
Genieten maar en heel veel plezier.
Groeten en knuffel van ons.
Louise. -
12 Januari 2013 - 17:18
Lisanne Grob:
Dankjulliewel!
Dikke kus -
12 Januari 2013 - 18:59
Snejana:
Hoi Lisanne,
Wat een verrassing dat je nu in Zuid AFrika zit! En wat een verhaal over je eerste een paar dagen!
Hoe lang blijf je in ZA en in het weeshuis helpen? Blijf foto's plaatsen, het ziet er heel mooi en zonnig uit. En
de kinderen op de foto's kijken heel blij. Dat kan ik me helemaal voorstellen met jou erbij. Ik denk ook dat je ze heel veel dingen kan leren. Blijf daarover berichten, ik ben heel benieuwd wat jullie aan hun educatie kunnen/mogen doen.
Groetjes en een dikke knuffel, Snejana -
12 Januari 2013 - 19:45
Mien Grob:
Hoi Lisanne,
Wat leuk om jouw eerste verslag te lezen. Ik had al van je ouders gehoord dat je goed aangekomen was, maar leuk om te lezen hoe je eerste dagen in het weeshuis zijn verlopen. Ik wens je een heel interessant en prettig maar vooral ook nuttig verblijf daar en wil heel graag dat je me op de hoogte houdt van je ervaringen.
Lieve groetjes, Mien
-
12 Januari 2013 - 20:17
Fenna Grob:
Hallo Lisanne,
Wat heb je een leuk verslag geschreven, Ben en ik horen je praten en hebben er ook om gelachen.
Hebben natuurlijk al het een en ander van je gehoord via de mail, maar dit is ook heel erg leuk.
Geniet morgen van het zonnige weer en denk eraan goed smeren!
XXXjes van papa en mama -
12 Januari 2013 - 21:07
Marion En De Rest Van De Kooltjes:
Hallo Lisanne,i
Leuk om via dit verslag van afgelopen week wat vanje te horen! Ik moets wel aan je denken, toen we afgelopen donderdag naar "wie is de mol"zaten te kijken! Zij zaten toen ook in Johannesburg! Dan ga je er toch met 'n ander oog naar kijken!
Als je nicht daar zit. Wat 'n leuke foto's van die kinderen zeg, zijn ze ook heel lief voor jou? Wat een mooi strand, zeg, Geniet dar maar van als je er zit!
Het zou ook geweldig zijn omook in het Nelson Mandela Stadion te zijn, ik hoop het voor je! Nou dikke kus van ons allemaal, ook een poot van Marley, die wil nu nog uitgelaten worden! Het is hier nu best koud, joh!
-
13 Januari 2013 - 01:21
Lisanne:
Iedereen super bedankt voor de lieve reacties! Het volgende verslag wordt minstens zo lang, met hopelijk weer wat foto's erbij. Groetjes xxx -
14 Januari 2013 - 00:32
Jose:
Hee Lisanne,
Wat goed om te horen dat je de overtocht gehaald hebt.
Ben enorm benieuwd hoe het je bevalt om met de kinderen te werken.
Misschien kun je nog wat drama-activiteiten met ze ondernemen (???)
In ieder geval wens ik je een heel goede tijd!
Groet Jose -
14 Januari 2013 - 00:32
Jose:
Hee Lisanne,
Wat goed om te horen dat je de overtocht gehaald hebt.
Ben enorm benieuwd hoe het je bevalt om met de kinderen te werken.
Misschien kun je nog wat drama-activiteiten met ze ondernemen (???)
In ieder geval wens ik je een heel goede tijd!
Groet Jose -
16 Januari 2013 - 20:01
Tanja:
Hoi Lisanne,
Fijn om te horen dat je goed bent aangekomen in Port Elizabeth. Leuk verslag heb je geschreven met mooie foto's. Lekker dat je zo vlak bij het strand zit. Veel succes volgende week met de kinderen.
Groetjes,
Tanja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
