Squeezing, Chilling, Socializing, Preaching

Landgenoten,

...

Wat een slecht begin van mijn verslag, maar het is moeilijker dan je denkt om een beetje vlot te beginnen, dus excuseer mij.

Week nummer 4.
Als je eenmaal over de helft bent begint het vertrek akelig dichtbij te komen. Ik wil hier nog helemaal niet weg. Niet weg van de kindjes, van de aardige mensen, van mijn lieve huisgenootjes, en niet weg uit dit prachtige land. Maar aan de andere kant, wil ik iedereen thuis ook wel weer eens zien. Wat vervelend toch. Ondertussen heb ik wel gewoon nog een volle 2 en een halve week te gaan (nu ik dit verslag aan het afschrijven ben op zondag de derde februari al niet meer, snik). Met 2 weekenden waarin ik alles wat nog gedaan kan worden, in de omgeving van PE, aan het proppen ben. Ik moet terug naar Zuid Afrika, dat is zeker. En dan lekker toeren langs de Garden Route, Cape Town etc. etc.

Maandag was een 'same old stuff' dag in het weeshuis, zoals Dylan dat mooi zegt. Debra had 's avonds voor ons gekookt, het was haar laatste avond bij ons. En ik merk pas (logisch) hoe jammer ik het vind dat ze weg is, nu ze weg is. Gelukkig stuurt ze om de dag een sms om te laten weten wat ze allemaal meemaakt.

Dinsdagochtend 06:45, de wekker gaat. Ik word wakker en voel me zo fit als een natte krant. Ik ben toch opgestaan, heb mijn ochtendritueel uitgevoerd tot aan het eten van mijn geroosterde boterhammen met Nutella en ben toen weer in mijn bed geploft. Wekker weer gezet om 08:15 (interessant hè, al die exacte tijden), toen aan Sonja verteld hoe ik me ongeveer voelde ("Yes, yes, headache, really tired, feeling weak..") en toen voor de tweede keer die ochtend mijn bed weer in geploft. Heb de dinsdag dus slapend, etend, film kijkend doorgebracht. (Ik voeg een foto van mijn kamer toe, weten jullie ongeveer hoe mijn uitzicht was die dag). Oja, ik heb ook nog een was gedraaid en die toen die klaar was geprobeerd te bevestigen aan de waslijn. Dat klinkt als iets wat je even zo doet. Maar niet hier in Port Elizabeth (bijnaam: The Windy City). Drie kwartier en 68 knijpers later hing alles. Toen ik 10 minuten later terug kwam kon ik mijn was van de grond rapen, maar het was in ieder geval droog.
En dan hoor ik jullie nu, mijn lieve blog lezers en lezeressen, denken: maar dinsdag, dan is het toch karaoke avond voor Lisanne? JAAA, precies mensen, dan is het karaoke avond voor mij. Maar niet deze dinsdag mensen. Deze dinsdagavond hebben we gezellig op de bank doorgebracht, met wat gehuurde filmpjes. Heerlijk, en zo lief van mijn huisgenoten.

Woensdag werd ik gelukkig weer 'normaal' wakker. Another day at the orphanage. Moeilijke dag met Phila, nergens zin in, zelfs plaatjes inkleuren was teveel voor haar. Ik heb geleerd om me daar niet teveel van aan te trekken, maar om de een of andere reden wil je als je iemand iets aan het leren bent zo graag resultaat zien, hoe klein dat resultaat ook is. Maar dat ligt bij Phila ietsje anders, dat realiseer ik me maar al te goed.

Donderdag bleek Phila naar het ziekenhuis te zijn voor een check up, samen met nog wat andere kinderen dus het ging wel de hele dag duren voordat ze terug was. Geen school dus voor mij, ik wist me even geen raad, met alle kinderen op school was het stil in het weeshuis. Ik wist de aandacht van het meisje en de 2 jongetjes van daycare te winnen met een Engels leesboekje. Helaas spreken ze alledrie vloeiend Xhosa en geen Engels, dus na 3 minuten (wat zeg ik, 1 minuut) renden ze alweer in het rond, mij achterlatend met het boekje. Leuk geprobeerd Lisanne. 's Middags zijn Claudia en ik even op en neer geweest naar de Pick 'n Pay (goedkope grote winkel die 'alles' heeft), in een van de cheap taxibusjes. Daar zat ik dan ingeklemd tussen 4 mensen op een 3 persoonsbankje, Zuid Afrika ik hou van jou.

Vrijdag. 's Ochtends tot 12:30 les gegeven en toen richting het zwembad gegaan met de drie meiden. Jullie geloven het niet maar het zwembad was, for no reason, gesloten. Ik las alle bordjes die er hingen, hopend op een verklaring voor de gesloten hekken, maar ik kon niks vinden. Want nee, het was geen kerstdag en goede vrijdag valt volgens mij niet in februari… Improvisatie. Dat was wat er nu van ons (Claudia en mij) gevraagd werd. We hebben de meiden getrakteerd op een ijsje, en zijn daarna aan een voettocht om het hele stadion heen begonnen. Vraag niet waarom, je moet wat als je aan het improviseren bent niet? Toen we terug waren bij het weeshuis heb ik Claudia geholpen met het uitdelen van lolly's en ballonnen, omdat het haar laatste dag was. Dat was in een woord: gek ken huis. De kinderen renden door het hele huis om zich uiteindelijk te verzamelen in de tv hoek, waar ze doorgingen met springen, juichen en ballonnen kapot maken. Twee van de jongens hielden de tv vast om te voorkomen dat deze omviel. Zaza, de home schooling docente wilde proberen de kinderen liedjes te laten zingen voor Claudia's afscheid. Dat zijn dan meestal liedjes over Jezus Christus ect. ect. maar deze keer niet, toen een van de jongens begon te zingen: 'HEEEEEE SEXY LADY' zong iedereen mee: 'HOP HOP HOP HOP, OPAAA GANGNAM STYLE!'. Ik heb me kapot gelachen. Heerlijke dag.
's Middags was het mijn wekelijkse huisvrouw momentje, wassen, kamer opruimen enzovoort. Ook hou ik me bezig met het boeken van een huisje voor het volgende (en laatste) weekend in de Baviaans kloof, een natuurgebied anderhalf uur rijden bij ons vandaan. Kirsten, Dylan en ik willen daar graag naartoe. Dat wordt een weekend waarin we lekker kunnen relaxen, hiken, en genieten van mooie uitzichten en heerlijk kunnen braaien. Dan gaan we vrijdagmiddag weg nadat we groot hebben ingeslagen bij de Superspar, om zondagavond voor het donker weer terug te keren naar ons oude vertrouwde huisje op Chalmers road. We moeten alleen nog 2 extra mensen mee zien te krijgen, moet lukken. (LEES DE LAATSTE ONTWIKKELINGEN WAT BETREFT BAVIAANSKLOOF VERDEROP IN DIT VERSLAG!)
Vrijdagavond nog een heerlijke Vanilla Milkshake opgeslurpt at the Boardwalk, een cadeautje gekocht voor Jarno (!) en toen op tijd het bed in.

Weekend!
Zaterdagochtend, om negen uur stond de taxi klaar om Claudia, Kirsten, Annika en mij naar het Seaview Lionpark te rijden. We hebben de taxi (+ driver) voor de hele ochtend gehuurd, hij heeft ons door het park gereden en is elke keer netjes gestopt als we een dier zagen wat het fotograferen waard was, en dat zijn er veel kan ik je vertellen. Wat een mooi park is dat zeg, de dieren zijn prachtig, maar vooral ook de uitzichten. Het was nogal bewolkt in de ochtend, en dat gaf een bepaalde sfeer aan het geheel (zie foto's). Je rijdt op een dirt road naar de hokken toe (ondertussen allerlei dieren spottend) waar alle leeuwen, tijgers, cheeta's en hyena's zitten. Seaview Lionpark is niet een echt game park zoals het Addo Elephant park, want de meeste dieren zitten dus in hokken. De dieren die loslopen zijn gevangen en in het park gezet, om daar te leven. Er liepen ook giraffes rond, en ook al is het niet echt 'in het wild', als er een giraf of leeuw naast je autootje staat te chillen ben je toch wel onder de indruk. We hebben nog even staan twijfelen of we niet 5 minuten met een überschattig tijgertje gingen knuffelen, maar 300 rand betalen om een uit de kluiten gewassen kat te aaien ging ons iets te ver.
En toen op naar huis, in de oude taxi. Ik weet niet hoe vaak de onderkant van de auto de vele heuvels in het park heeft geraakt, maar dat moet erg vaak geweest zijn. De taxichauffeur verzekerde ons dat de auto niet uit elkaar zou vallen en dat hij al veel vaker met deze bak door Seaview is gereden. Kirsten en ik hebben ons kapot gelachen. Al helemaal toen ik tegen het einde van de rit mijn raampje omhoog wilde draaien (draaien ja) en ik ineens met het hendeltje in mijn hand zat. Ik tikte snel Kirsten aan, gelukkig kon ik het hendeltje geluidloos weer terug in de deur plaatsen, maar toen we de auto uit waren hebben we wel even staan huilen van het lachen. Wat je in een ochtend al niet meemaakt.
Zaterdagavond, om 4 uur 's middags richting het Nelson Mandela Bay stadium gereden, om de kwartfinale van de African Cup of Nations tussen Cape Verde en Ghana te kijken. En wat een sfeer weer mensen, natuurlijk vooraf (en achteraf) weer op de foto met supporters. Dit keer stonden we midden in het supporter vak van Ghana, en daar stonden we goed. Heb dit keer vaker op mijn vuvuzela geblazen dan de vorige keer, en ik moet zeggen dat ik er al aardig goed in word. Als ik ooit nog een instrument zoek om te spelen wordt het de vuvuzela.
Terug naar de wedstrijd, ze gingen de rust in met 0-0, het schoot niet echt op. Na de rust kreeg Ghana de kans een doelpunt te maken uit een penalty (zo heet dat volgens mij…) en die kans grepen ze. 1-0 Ghana. Tegen het einde van de wedstrijd was het alles of niets voor Cape Verde, ze namen een penalty (of vrije trap, die voetbaltermen..) en zelfs hun keeper verliet het doel en was naar de andere helft van het veld gekomen. Hoe dan ook, Cape Verde scoorden niet en de bal ketste keihard terug naar de andere helft. De helft waar geen keeper meer in het doel stond, maar nog wel een paar Ghanese spelers. Het stadion werd he- le- maal gek. Een van de Ghanese spelers kreeg de bal onder controle en schoot 'm (erg slordig) in het keeper loze doel. Dat was het dan, Ghana won met 2-0, super goed. We hebben nog een tijdje staan dansen met de andere supporters in het vak en zijn er toen vandoor gegaan. Door naar de Boardwalk om Bafana Bafana hun kwart finale op het grote scherm te zien voetballen tegen Mali. Werd een lange zit, eerst een verlenging van twee keer 15 minuten waarin niet gescoord werd. Toen een penalty serie die Mali uiteindelijk won. Dat was erg zielig voor de Zuid Afrikaanse supporters.
Wij hebben tot twee uur 's nachts nog lekker staan dansen, mooie zaterdag gehad dus.

En dan, vandaag, zondag. Op tijd het bed weer uit, want we hadden met Sandile afgesproken om mee te gaan naar de zondagse dienst van zijn kerk. Kans om alle zonden van afgelopen week van ons af te wassen. Ik had mijn zondagse jurk aangetrokken. Het was weer lekker squeezen in de auto, dat is hier heel normaal (mijn record ligt op 10 personen in een normale personen auto) Zuid Afrika hè..
De kerk was een stukje rijden, maar dat gaf niet want Sandile is een aardige gast waar je altijd leuk mee kan praten, bij de kerk aangekomen werden we hartelijk begroet door de medekerkgangers. Toen we de kerk binnengingen was het meteen zoals ik me had voorgesteld: er werden op een podium liedjes gezongen (iedereen kan goed zingen natuurlijk), er werd meegezongen en gedanst. Dit ging zo ongeveer anderhalf uur door, maar dat was geen probleem want we stonden lekker mee te dansen en te klappen. Na het zingen heeft de pastoor ruim een uur gepreekt over van alles en nog wat. Voordat de pastoor begon met preken moesten wij met z'n vieren, Dick, Kirsten, Priscilla en ik even opstaan om hallo te zeggen. Alle mensen keken naar ons en applaudisseerden voor ons, lachen joh. Vraag me niet waarover hij preekte (en Kirsten ook niet) want het was moeilijk te verstaan. Ook omdat de pastoor er om de paar zinnen een paar woorden of zinnen Xhosa doorheen gooide, en dat spreek ik helaas niet. Desalniettemin was het een vrolijke preek (ik ben gelukkig goed in intonatie), en de pastoor was een aardige (jonge) man (deed me af en toe zelfs denken aan een stand up comedian). Dus wat dat aangaat heb ik mij totaal niet verveeld tijdens het preachen.
Aan het einde van de dienst doet iedereen aan 'Fellowship', dat is gewoon een beetje socializen, veel mensen kwamen toen naar ons toe om te vragen waar we vandaan komen en of we hadden genoten van de dienst. Ook krijgt iedereen nog een boterhammetje te eten, hartstikke sociaal dus.
Op de terugweg begon het lekker te zeiken van de regen dus de geplande surf les die Kirsten, Dick, Dylan en ik wilde nemen vanmiddag zat er helaas niet in. Plan B, filmpjes huren, chipjes kopen en bank hangen maar. Het werd een echte lazy sunday afternoon.

We hebben nu eindelijk de knoop doorgehakt over het volgende weekend (waar ik eerder al over schreef in dit verslag). Als alles lukt met de accommodatie willen we volgende week vrijdag vroeg in de ochtend (met een huur auto vol met boodschappen) vertrekken naar de Baviaans kloof. Daar blijven we dan tot zaterdagmiddag (wandelen, relaxen, braaien), om voor het donker weer thuis te zijn. En dan pakt Dickkie 's avonds de bus naar Cape Town en zie ik hem nooooit meer (nee grapje Dick, tuurlijk wel). En misschien kunnen we zondag proberen toch nog een surf lesje te nemen.

Dus lieve mensen, ik heb het best goed hier.
Daar alles ok?

Tot volgende week weer, dikke kus x!