'voor de laatste keer'

Beloofd is beloofd, ik zou nog een verslagje posten vanuit Holland. Bij deze.

Raar om te denken dat ik vorige week vrijdag nog druk was met het vieren van mijn verjaardag..

Vorige week gewoon nog een werkweek gehad in het weeshuis natuurlijk, ik genoot van elke dag en de tijd ging ineens wel heel erg snel. Hele gezellige ritjes naar het weeshuis gehad in de bus 's ochtends met 'klusjesman' Joe (supergrote kerel maar zo'n lieverd) uit Zimbabwe, geweldige man, geweldige muziek ook. Phila die al aan het kwakkelen was met haar gezondheid heeft op dinsdag eigenlijk de hele dag op bed gelegen omdat ze echt ziek was. Dus ik had weer de tijd om Noma te helpen met een aantal dingen, en wat zaken te regelen wat betreft het overdragen van het lesgeven van Phila aan een van de oudere meisjes in het weeshuis.

En natuurlijk; dinsdagavond de laatste karaoke avond. Ging weer hartstikke lekker, helaas veel te laat m'n zielsverwant gevonden in het karaoke zingen: Priscilla. Gelukkig hebben we toch nog twee liedjes samen kunnen zingen, en natuurlijk een geweldige afsluiter met z'n allen. Ik dacht er maar niet teveel aan dat het 'm'n laatste karaoke avond in PE' zou zijn. Na het zingen zijn we lekker 'op tijd' naar bed gegaan.

Op woensdag miste ik Phila weer, ze was naar de dokter want het wilde maar niet beter met haar gaan. Een rustige dag dus weer in het weeshuis.
Het was een hele hete dag woensdag en toen Priscilla en ik 's middags thuiskwamen en het binnen niet meer uit hielden zijn we naar het strand gegaan, ik had me eigenlijk voorgenomen om echt, echt een beginnetje aan het inpakken van mijn koffer te maken, maar bij 35 graden Celsius is dat geen doen. Naar het strand dus ('voor de laatste keer'). Het was heerlijk om daar nog even te zijn, de zon scheen niet meer zo fel, en er was tenminste iets van een windje te voelen. Ben toch ook nog maar even de zee ingedoken (onder het mom 'voor het laatst'), was hartstikke lekker, maar de zee was weer lekker ruig. Kwam er schreeuwend uitgerend omdat de drie middelste teentjes van mijn linkervoet de hele tijd in de kramp schoten en ik niet wist hoe ze weer normaal te krijgen. AUW! Maar goed, een goede keus om nog even lekker te chillen op het strand. Na een heerlijke maaltijd van Kirsten en een goede douche toch echt aan het inpakken van mijn koffer begonnen, uitstellen kon echt niet meer. Maar het bleek maar weer, je spullen voor de terugreis pakken is veel makkelijker dan voor je heenreis, een meevallertje dus.

Op donderdag was iedereen weer gezond en wel en zijn we 's ochtends naar de bibliotheek vertrokken met de meiden. Het was donderdag natuurlijk Valentijnsdag en dat is hier best een hele happening, iedereen draagt iets roods of roze of wits. Ik voelde me under dressed, maar ik had in die berg kleding die ik mee heb gesleept naar Zuid Afrika schandelijk genoeg niks roods of roze zitten…
Een leuk hoogtepuntje die dag: het is Zaza eindelijk gelukt voor Phila, Bisa en Noma bibliotheek pasjes aan te schaffen. Nu konden ze dus hun eigen boeken lenen. Ik moest meteen terugdenken aan mezelf op die leeftijd, ik mocht tien boekjes lenen maar vond het zo moeilijk om te kiezen tussen alle boekjes in de kasten. Precies dat zag ik nu gebeuren bij Phila. Ik heb haar maar geholpen in het kiezen door elke keer twee boekjes omhoog te houden waar ze dan de leukste van uit moest kiezen, en zo door tot ze een stuk of 5 boekjes overhad (want ik ben dan natuurlijk degene die de boekjes naar huis mag dragen, haha). Nadat we terug zijn gekomen in het weeshuis hebben we een Valentijnskaart voor mama Gladys gemaakt met de meiden, ze mochten alledrie een boodschap voor haar opschrijven die we dan in een grote kaart plakten. Dit stelde mama Gladys erg op prijs.

Donderdagmiddag was het mijn bakmiddag, ik wilde graag cakes bakken voor het weeshuis voor mijn verjaardag de volgende dag. Ik heb donderdagmiddag nog even snel een garde gekocht (er was helaas geen mixer aanwezig in het huis) en ben er toen op los gaan slaan (met die garde). Met Priscilla als mijn mentale coach ging het hartstikke goed. Helaas misten we ook een weegschaal in het huis dus ik heb alles op gevoel gedaan. En dat is vrij goed gelukt moet ik zeggen. Voor het weeshuis heb ik twee cakes en elf cupcakes gebakken. Voor thuis heb ik nog een extra cake gebakken (die wilde helaas niet reizen, de samenstelling van dit beslag was waarschijnlijk weer net iets anders) die erg goed smaakte. Toen ik om half elf 's avonds de laatste cake uit de oven haalde was ik sufgebakken en kon ik wel wat nachtrust gebruiken. Op naar mijn negentiende verjaardag.

Vrijdag, verjaardag. Vroeg vertrokken naar het weeshuis met de cakes en ballonnen. Na het feliciteren zijn Zaza, Annika en ik met de kinderen die er waren in het weeshuis naar het meer geweest. Het was toch een beetje een gekke situatie, ik was jarig waardoor je wel vrolijk bent maar het was ook mijn laatste dag, wat natuurlijk ook best wel verdrietig was. Nadat we terugkwamen van het meer hebben we nog wat gelezen uit de bieb boekjes en toen druppelde een voor een alle kinderen die van school terugkwamen binnen. Ik vond het heel fijn om ze allemaal nog een keer samen te zien. Ze hebben met z'n allen liedjes gezongen voor mijn afscheid, en daarna kreeg ik zelf gemaakte afscheids/verjaardagskaartjes overhandigt van Phila, Bisa en Noma. Zaza, Noma en Unako (een van de oudere meisjes die ik helaas na de eerste anderhalve week weinig meer heb gezien omdat ze op school zat) hebben mij ook nog kort toegesproken. De woorden die ze hadden waren zo lief en zo oprecht. Ik vond het erg moeilijk om mijn dankbaarheid uit te drukken, maar ik denk dat ze dat allang doorhadden. Daarna heeft mama Gladys mij nog apart gesproken, ze bedankte me voor alles wat ik gedaan heb in die zes weken, ze zei dat ik een deel van de familie was gaan uitmaken en dat het niet meer voelde alsof ik een vrijwilliger was maar meer een familielid. Ook ik heb haar bedankt, dat ik de kans heb gekregen me zo thuis te voelen in haar familie. Want dat was zo, ik voelde mij er echt thuis. Ik heb nog wat rondgelopen en gespeeld met de kindjes, maar toen Sonja kwam om ons op te halen was het echt tijd om te gaan. Ik heb geprobeerd iedereen nog een dikke knuffel te geven, ook Phila. Toen ik haar gedag zei en vroeg of ze haar best ging doen op school vroeg ze aan me of ik er maandag niet gewoon weer was. Ik vertelde sniffend dat ik de volgende dag al in het vliegtuig naar huis zou zitten, waarop zij vroeg waarom dan, dat vond ik best een goede vraag en ik wist er niet zo snel antwoord op. Toen de meisjes zagen dat ik aan het huilen was kwamen ze me troosten waardoor ik alleen nog maar dieper in mijn tranendal wegzakte. Want hoe lief is het nou als een zevenjarig meisje haar handje op jouw hand legt om je te troosten? Ik moest daar weg, anders kwam het niet meer goed. Na nog een stevige knuffel van mama Gladys ben ik het huis uitgelopen, de auto ingestapt en zijn we weggereden. Vre se lijk.
Toen we thuiskwamen kwam Priscilla ons al bij de auto tegemoet, gelukkig had ik in de auto even de kans gehad bij te komen. We liepen naar binnen waar Lisanne, Kirsten, Dylan Sarah, Valentin en Jasmin allemaal tegelijk opstonden om 'happy birthday' te gaan zingen, achter hen doemde een prachtige taart op vol brandende kaarsjes. En ja hoor dit beeld was alweer genoeg om de tranenkraan wagenwijd open te doen zetten. Janken dat ik deed! Na alle emoties was de chocolade taart meer dan welkom. Na het taart eten heb ik nog wat lieve cadeautjes gekregen van de meiden, van Kirsten een heerlijke (nog meer chocola!) triple chocolate muffin, van Lisanne een lipgloss en een lippenbalsem en van Priscilla een geweldig prinsessenkroontje (om die avond te dragen) en twee nagellakjes. Ik voelde me wel heel erg jarig op dat moment.
Na gefacetimed te hebben met het thuisfront, het is tenslotte wel je negentiende verjaardag, kon ik me klaar gaan maken voor de avond. Dick belde ook nog eventjes vanuit zijn supermooie lodge in het Tsitsikama park (als ik het me goed herinner), om me hartelijk te feliciteren en een fijne avond te wensen. Super aardig van Dickkie.
Na heerlijk gegeten te hebben bij Angelos (waar anders) hebben Priscilla, Kirsten, Sarah en ik nog een drankje gedaan at the Boardwalk (u raadt het al: onder het mom van 'voor het laatst') om daarna door te stomen naar Gondwana, the place to be in PE. De hele nacht gedanst (tot drie uur), was zo super tof. Mijn verjaardag en laatste dag op een prachtige manier afgesloten. Dat alles met het kroontje op mijn hoofd, trok lekker veel bekijks, hou ik wel van.
Toen eindelijk de oogjes dicht rond een uur of kwart voor vier.

Om ze twee uur later weer te openen (klinkt makkelijk, was moeilijk). Zaterdag, rotdag. Opgestaan, rest van de spullen in mijn koffer gegooid, onder de douche gegaan, eieren gebakken. Heb ook maar meteen de triple chocolate muffin weggewerkt (heerlak), want het maakte toch allemaal niet meer uit. Ik ging Zuid Afrika verlaten en dat was al erg genoeg. Toen heb ik eigenlijk nog wel een vrij chille ochtend gehad die bestond uit bankhangen met de meiden, beetje muziek luisteren, gezellig praten. Totdat het uur des onheils was aangebroken: om 12 uur vertrokken we naar het vliegveld. Ik voorin naast Sonja, Sarah, Lisanne, Kirsten en Priscilla met z'n vieren op de achterbank (zo lief). Op het vliegveld Sonja snel dag gezegd (moest bij de auto blijven) en bedankt voor alles en toen met de meiden mijn bagage ingecheckt (YES GEEN OVERGEWICHT!). Dat duurde allemaal maar tien seconden waardoor het moment van afscheid nemen ineens daar was. Daar was mijn oude vriend het tranendal weer, ook Kirsten en Priscilla hielden het niet droog. Na elkaar een stevige knuffel te hebben gegeven en beloofd te hebben elkaar snel weer te zien ben ik snel weggelopen, heb nog een keer gezwaaid en dat was het dan.
Om 13:30 vloog ik naar Johannesburg. Op Johannesbrug had ik gelukkig even de tijd, daar heb ik lekker avond gegeten (ik had mezelf gezworen niets van het vliegtuigvoer te eten, zo gezegd, zo gedaan). Op Johannesburg heb ik mijn laatste randen uitgegeven aan Nelson Mandela's boek A long walk to freedom, en een leuk CD-tje met Zuid Afrikaanse muziek. Om 20:15 ging mijn elf uur durende vlucht naar Londen, begon al met vertraging maar ik maakte me geen zorgen want in Londen weten ze wel hoe ze mensen zo snel mogelijk van het ene vliegtuig in het andere krijgen. De vlucht naar Londen was vrij onrustig omdat we door een aantal onweersbuien gingen boven Noord Afrika. Er was op een gegeven moment zelfs een steward die een snoekduik door het gangpad naast mij maakte door de enorme turbulentie die er was. Dat zegt genoeg denk ik. Na een vredig vluchtje vanuit Londen naar Amsterdam op zondagochtend (het is net een sloot oversteken), was ik weer in mijn Mokum. Eenmaal in de bagagehal was het niet moeilijk mijn familie aan de andere kant van het raam te spotten, Milan en Jarno hebben een enorm spandoek gemaakt (zie foto), waarop ik verwelkomt word. Geweldig. Nadat ik mijn bagage van de band had kon ik iedereen weer in mijn armen sluiten, en zij mij. Dat was wel even heel erg fijn, wat ook heel fijn was, waren de kaiserbroodjes mit chocopasta die speciaal voor mij mee waren genomen naar het vliegveld. Jammie!!
De rest van de zondag gespendeerd met het eten van taart, het vertellen van verhalen en het liggen op de bank. Ik was thuis.

Nu, bijna een week later moet ik bekennen dat het me meer moeite kost weer aan Nederland te wennen dan ik gedacht had, maar het begint te komen.
Ik heb een land gevonden waar ik me net zo thuis voel als in Nederland en ik kan niet wachten om weer terug te gaan naar dat land, en het gevoel van thuiskomen weer te ervaren.

Zuid Afrika, je bent goed geweest voor mij, met al je mooie mensen en je leuke muziek. Bedankt, dankie, enkosi.

En dan jullie, lieve lezers, bedankt voor het zo trouw volgen van mijn belevenissen. Bedankt voor de interesse en alle lieve reacties. Ik heb niet altijd tijd gehad om te reageren, maar ik heb ze zeker wel allemaal gelezen!

Hopelijk tot de volgende keer op een van mijn volgende reizen ergens in de toekomst!

Een dikke kus!
xxxx

Lisanne